Jak człowiek zacznie zgłębiać temat, to odkrywa, że opowieści o zakonach z perspektywy osób, które je opuściły, trochę jest. Moje ostatnie okrycia to:
- Przeskoczyłam mur - Monica Baldwin
- Siostry. O nadużyciach w żeńskich klasztorach - Monika Białkowska.
Jak wiecie (o ile ktoś tu jeszcze zagląda), temat życia zakonnego jest mi szczególnie bliski. Jeszcze ważniejsze są dla mnie losy osób, które opuściły szeregi zakonne. Chcąc zgłębić temat, sięgam zarówno po książki typu "Zakonnice odchodzą po cichu" jak i inne, w których kobiet konsekrowane opowiadają o sobie i szczęściu, które daje im wybrana droga. Chętnie czytam również dziennik sióstr, które KK ogłosił świętymi (ostatnio po raz któryś skończyłam "Dzieje Duszy") i jak tak to wszystko analizuję to nasuwa mi się wiele myśli, ale dwie są chyba najważniejsze:
1) opuszczenie zakonu to nie jest ani grzech, ani koniec świata.
Dla przykładu - Św. Matka Teresa z Kalkuty opuściła zakon, aby wyjść na ulice Kalkuty i tam pełnić posługę wśród najuboższych, do której czuła się wezwana. Św. Faustyna Kowalska rozważała wystąpienie ze swojego Zgromadzenia, bo Pan Jezus mówił jej o nowej wspólnocie, którą ma założyć. Ostatecznie nie wystąpiła, ale wspólnota powstała. Dalej, Leonia Martin, rodzona siostra św. Teresy od Dzieciątka Jezus, dwa lub trzy razy wstępowała do zakonu, a potem występowała, aż w końcu znalazła klasztor, w którym żyła do śmierci. Co ciekawe, Leonię jej własna rodzina nazywała tą biedną Leonią, a jej cztery siostry były karmelitankami - Teresa, Paulina, Maria i Celina. Na chwilę obecną rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny, a rodzice sióstr Martin - Zelia i Ludwik zostali ogłoszeni świętymi. Z przykładów bardziej współczesnych - w Żarkach Letnisko, koło Częstochowy, istnieje Wspólnota Sióstr Karmel Ducha Świętego. Tworzą ją siostry, które wcześniej żyły w Zgromadzeniu Sióstr Karmelitanek Dzieciątka Jezus, ale rozeznały, że Pan je wzywa do czegoś nowego. Na chwilę obecną mają kilka nowych powołań i podlegają miejscowemu biskupowi. Można odwiedzić ich stronę oraz profil na facebooku. Jest wiele dziewcząt i kobiet, które opuszczają zgromadzenia zakonne na różnych etapach. I to naprawdę nie jest nic złego ani dziwnego. Jesteśmy ludźmi w drodze, każdy etap życia czemuś służy i na każdym możemy chwalić Boga albo rozeznać, że wcale nie chcemy Go chwalić i tak w ogóle to z wiarą nam strasznie nie po drodze. Pora przestać traktować byłe siostry zakonne jak dziwolągi, doszukiwać się sensacji w ich odejściu i snuć teorie spiskowe. Każda osoba, która rozpocznie życie zakonne lub pójdzie do seminarium MA PRAWO ZMIENIĆ ZDANIE I OPUŚCIĆ WSPÓLNOTĘ, DO KTÓREJ DOŁĄCZYŁA. Inną rzeczą jest następujące potem często obwinianie innych za swoje niepowodzenie i wylewanie pomyj na wspólnotę i cały kościół. Znam też przypadki, gdzie o osobach, które opuściły zakon, mówi się, że umarły. To też jest strasznie chamskie i niesprawiedliwe. Świątobliwe mniszki nie okazują miłosierdzia wyrażając się w ten sposób. Reasumując, nie oceniajmy innych, bo nie wiemy, co się dzieje w ich wnętrzu i skupmy się na swoichs sprawach.
2) ludzie z zewnątrz, bez względu na to, jak dobrych intencji by nie mieli, nie poprawią jakości życia sióstr zakonnych.
Powtarzam, jakbyście się nie starali, ludzie z zewnątrz nie są w stanie zrozumieć specyfiki klasztornej codzienności. Nie mówię, że tam wszystko jest ładnie i cacy, ale te wszelkie hasła nawołujące do równego traktowania, do zwiększania autonomii sióstr, do luzowanie wszelkich obostrzeń są...bez sensu. Siostry same decydują o swoim życiu, służą temu rozmowy, służy coś, co się nazywa kapitułą, podczas której wybiera się przełożonych, omawia najważniejsze sprawy itd. Czy wyobrażasz sobie, że ktoś będzie w mediach omawiał problemy Twojej rodziny? Krytykował i mówił, jaka to u Was patologia i jak Wam wszystkim jest źle... A no tu trochę jest podobnie. No i może nie wiesz, ale o zgromadzeniu zakonnym mówi się też rodzina zakonna. I jeszcze jedna kwestia - siostry patrzą na swoje życie przez pryzmat wiary (no, przynajmniej powinny), my - ludzie spoza - patrzymy "po ludzku". Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia....
Wywodzę się z rodziny, w której żywa jest pamięć o okrucieństwach, których starsze pokolenie doświadczyło ze strony banderowców. To samo pokolenie mówi, że pora napisać nową historię i pomagać tym, którzy teraz doświadczają tragedii wojny. Szanuję, podziwiam! Pomagamy...
Bądźmy razem w tym ciężkim czasie. Pomagajmy mądrze! I módlmy się o pokój!
Już tak mam, że jak się zafiksuję na jakimiś temacie to nie ma przebacz i zgłębiam go, dopóki nie znajdę czegoś nowego. Szczególnie interesujące są dla mnie historie sióstr zakonnych, które opuściły klasztorne mury. W internecie można znaleźć sporo historii kobiet, które doświadczyły życia w zakonie, ale książek wciąż jak na lekarstwo. A może inaczej - znajduję tytuły i dane autora, ale z dostępnością już gorzej. Stworzyłam sobie więc taką listę "must have" i co jakiś czas sprawdzam czy te perełki da się gdzieś kupić.
1) Abramowicz Marta - "Zakonnice odchodzą po cichu" (MAM!)
2) Kowalska Iwona - "Byłam w Karmelu" (MAM!)
3) Kowalski Antoni - "Za klasztornym murem" (MAM!)
4) Peters Veronika - "Co się mieści w dwóch walizkach"
5) Siostra Jesme - "Byłam zakonnicą w indyjskim klasztorze"
6) Skowrońska Katarzyna - "Byłam zakonnicą. Pamiętnik Siostry Petry"
7) Rowiński Aleksander - "Wstąpcie do klasztoru"
Dorzucam jeszcze dwie pozycje, które pokazują ciemne strony życia w zakonach:
1) Budzyńska Natalia - "Ja nie mam duszy. Sprawa Barbary Ubryk, uwięzionej zakonnicy, której historią żyła cała Polska"
2) Kopińska Justyna - "Czy Bóg wybaczy Siostrze Barnadetcie" (MAM! Ta książka miażdży, mieli i boli, ale warto po nią sięgnąć, bo zło jest zawsze złem i zasługuje na karę nawet wtedy, a może szczególnie wtedy, gdy wyrządzają je osoby reprezentujące KK).
Zmarł kard. Henryk Gulbinowicz. I ja cały czas o nim myślę. Głupie, nie? Nie znałam go osobiście, ale widziałam kilka razy w różnych kościołach podczas rozmaitych uroczystości. No i teraz, gdy się okazało, że Stolica Apostolska wymierzyła mu karę, a kilka dni potem zmarł, mam niezłego zonka. No, bo jak to jest z tym wszystkim? Czy zarzuty pod adresem kardynała były prawdziwe? Czy rzeczywiście, jako wysoko postawiony duchowny, współpracował z SB? Czy faktycznie kogoś molestował? Pomijam już nawet zarzut o tuszowanie pedofilii, bo akurat w to jestem w stanie uwierzyć. Niestety.... Ale i tak mam mózgo-spięcie, bo np. mój proboszcz cały czas mówił o kardynale w samych superlatywach, opowiadał często historię jego życia, szczególnie podkreślając podpalenia samochodu... Taki przejaw prześladowania kościoła za komuny! I ja, jako dziecko, nasiąkłam tymi opowieściami, i teraz czuję się zagubiona. Ja i moja wiara również. Ksiądz powinien być przecież pasterzem swojego stadka, a nie wilkiem w owczej skórze, który czyha na te najbardziej bezbronne osobniki... Gdzie w tym jest Jezus i Jego nauka? Jak nie zwątpić w Boga, gdy się okazuje, że ci, którzy mają za zadanie głosić Ewangelię, nie zawsze żyją zgodnie z jej duchem? Z drugiej strony, choć wielu może mnie uznać za kretynkę, ja jakoś nie mogę do końca uwierzyć, że kard. Gulbinowicz naprawdę był winny. Nie mieści mi się w głowie, choć z drugiej strony Stolica Apostolska chyba by nie robiła pokazówy z tą swoją opinią i sankcjami nałożonymi tego leciwego księdza. Nie odwrócę się od Kościoła, nie chodzę tam dla księży, tylko dla Jezusa, ale smucą mnie te wszystkie informacje o złu wyrządzonym przez duchownych.
Wracając do kard. Gulbinowicza... może w jego przypadku potwierdziło się stare porzekadło, że Pan Bóg nierychliwy, ale sprawiedliwy? Jak by nie było, teraz kardynał jest już na Boskim Sądzie, a nam pozostaje wierzyć, że Kościół się kiedyś oczyści i nikt już nie ucierpi przez karygodne działania kleru.
No i stało się - otrzymałam swoją "koronę". Uparty wirus dręczył mnie długo i dziś jeszcze czuję osłabienie, ale, dzięki Bogu, nie musiałam iść do szpitala. Dręczyła mnie gorączka, która się długo utrzymywała, bóle wszystkich części ciała (nawet włosów i paznokci), a zwłaszcza głowy oraz pleców. Odczuwałam też ogromne osłabienie i straciłam węch. Z tym węchem to było nawet zabawnie, bo co rusz moi domownicy mogli zobaczyć jak wpycham nos do proszku do prania albo do puszki z kawą, żeby sprawdzić samą siebie. Mnie samą to bawiło, ale faktycznie nie czułam nic. Dobrze, że nie straciłam smaku, bo lubię dobre jedzonko, ale i tak mało jadłam, bo przez dłuższy czas nie miałam apetytu. Jednym z najtrudniejszych momentów była podróż do mobilnego punktu poboru wymazów. Zostałam tam zawieziona, bo ciężko mi było wyjść do samochodu, a co tu dopiero mówić o samodzielnym prowadzeniu. I uwierzcie mi, jeszcze nigdy jazda autem nie była dla mnie taka trudna i uciążliwa. Pomijam fakt, że droga wlekła się w nieskończoność, a każda dziura czy podskok auta na nierówności był nie do wytrzymania. Gdy dotarliśmy na miejsce, okazało się, że przed nami jest około 10 samochodów. Rozpoczęło się czekanie. Wymaz pobrano mi z gardła. Całe szczęście, że nie z nosa, bo właśnie z nosa miałam robiony pierwszy test parę miesięcy temu i do tej pory wzdrygam się na samo wspomnienie. Brrrr! Wynik najnowszego testu przyszedł po kilku dniach. I zaczęłam robić "rachunek sumienia" z kim miałam kontakt i kogo mogłam zarazić. Bo świadomość, że mogłam na kogoś sprowadzić to dziadostwo była najgorsza. Potem był telefon z Sanepidu, jakoś pod dwóch dniach. Czekałam, że zadzwoni do mnie automat, ale zadzwonił prawdziwy człowiek. Do mojego taty jednak zadzwonił już automat (domownicy z bazy trafili na kwarantannę). Co by tu jeszcze... A no, miałam też parę dni mega ciężkiego nastroju, bo nie dość, że ja się borykałam z wirusem, to dochodziły mnie różne smutne wiadomości o tym, co się dzieje w moim otoczeniu i tak jakoś mnie to rozwaliło.
Jak się zaraziłam? Od kogo? Kiedy? Nie mam pojęcia. Starałam się przestrzegać wszelkich zasad, nosiłam maseczkę, dezynfekowałam ręce, a i tak mnie dopadło. Najpierw myślałam, że to przeziębienie i mnie przewiało, gdy pracowałam w ogrodzie. Ale gdy gorączka nie ustępowała i zaczęłam bacznie samą siebie obserwować, podjęłam decyzję o kontakcie z lekarzem. A on nie zwlekał ze skierowaniem mnie na test. I tak w końcu dowiedziałam się, że jestem pozytywna. Teraz już czuję się o wiele lepiej, pomijając to głupie zmęczenie po zwykłych domowych czynnościach. Cieszę się również, że mogłam czekać na pobranie wymazu w samochodzie i nie musiałam stać w kolejce na zewnątrz przez parę godzin. Słyszałam, że w wielu miastach tak właśnie było. Ja bym nie ustała, padłabym na pysk!
Dzięki chorobie przekonałam się również jacy są ludzie wokół mnie. Jestem niesamowicie wdzięczna osobom, które mnie wspierały dobrym słowem, gotowością pomocy czy choćby pytaniami jak się czuję. Szczególnie dziękuję mojemu zaopatrzeniowcowi, który robił i dowoził mi zakupy. Takich rzeczy się nie zapomina! Dziękuję też pewnej osobie, która zaopatrzyła mnie w syrop! Ludzka życzliwość naprawdę pomaga w trudnych chwilach! Dziękuję też pewnej osobie z rodziny, która przywiozła kosz jedzenia, dzięki czemu mieliśmy co jeść przez kilka dni bez konieczności gotowania, a nikt z nas nie miał siły stać przy garach...
Na zakończenie tego wpisu pragnę wyrazić swoje uznanie i wdzięczność wobec Pani, która obsługiwała ten nasz mobilny punkt. Dziękuję za Pani pracę, za cierpliwość, uśmiech i pełen profesjonalizm. Dziękuję Pani i wszystkim pracownikom służby zdrowia za wszystko, co dla nas robią, a zwłaszcza za ich ich pracę w tym mega ciężkim dla świata czasie. Pozdrawiam też pracowników Sanepidu, a zwłaszcza Panią, która do mnie dzwoniła. Mam nadzieję, że nie nadwyrężyłam jej cierpliwości i dziękuję za zrozumienie.
Pozdrawiam serdecznie i wszystkim osobom, które to czytają, życzę dużo zdrowia!
Wynik test na koronawirusa wyszedł mi negatywny, wróciłam więc do normalnego życia i już zapomniałam o tym całym cyrku. Noszę jednak maseczkę, do sklepu zakładam rękawiczki, staram się unikać większych skupisk ludzi i jakoś żyć. Najgorszy w tym wszystkim był test i pobieranie próbki z nosa. Brrr!
