życzę Wszystkim...

... błogosławionej niedzieli :*

fotografie

Uporządkowałam zdjęcia, starałam się ułożyć je chronologicznie, ale nie zawsze pamiętałam, która fotografia kiedy powstała. Wyszło z tego 7 albumów. Lubię papierowe zdjęcia, bo w przeciwieństwie do elektronicznych, mają "duszę" i są czymś osobistym, żeby nie powiedzieć: intymnym, ponieważ dostęp mają do nich tylko ci, którym chce się je pokazać i nikt nie powieli ich za pomocą magicznego zaklęcia "ctrl+c" + "ctrl+v". Nie mam nic przeciwko umieszczaniu w internecie wartościowych zdjęć ( nie brakuje osób dla których fotografia to pasja i styl życia więc niech prezebtują swoją twórczość :) ), ale czasem odnoszę wrażenie że gubią się one w oceanie tandety i "słitaśnych foci z rąsi", których nieodłącznym elementem jest tzw. "dzióbek". Że już nie wspomnę o rodzicach, którzy uwieczniają swoje pociechy na każdym kroku, a następnie zdjęciami tymi aż do bólu "zarzucają" swoje profile na portalach społecznościowych. ( dla wyjaśnienia - lubię dzieci i rozpieszczam potomstwo moich znajomych, ale dziecko przecież tez jest osobą i kto ma chronić jego prywatność jak nie rodzice ? ). To tyle refleksji, idę wstawić wodę na kawę! Kto chce?

Zmartwychwstanie - Auri Closard

„Zmartwychwstanie”

Zmartwychwstać
nie dla świata
nie dla tłumu
nie w gwarnym wrzasku
w środku miasta
w ogłupieniu szumu
zmartwychwstać dla siebie
odrzuciwszy kłody ...
w tym co szpeci
godność ludzką
w odsłonach osoby
w tym co rani
poniewiera
dopowiadać resztę
myślę
wcale nie potrzeba

( źródło KLIK )

zajęcie

Snuję plany podróżnicze.

pielgrzymkowo - pierogowo

Za parę dni jadę do Częstochowy, poniekąd w roli przewodnika. Obmyślam program wyjazdu i szukam miejsc, które warto zobaczyć. Mam jakiś cel i to mnie cieszy, mam do czego odliczać dni...
A po powrocie chwila wytchnienia i trzeba się będzie zacząć pakować na urlop. Już się nie mogę doczekać! Bo ileż można pracować ? :)
Wydarzenia ostatnich dni są dla mnie zaskakujące i przysparzają wielkich emocji. Na początku tygodnia odbyłam bardzo ważną dla mnie rozmowę ( dziękuję, Przyjacielu! ) i choć nie spowodowała ona rozwiązania problemu ze skutkiem natychmiastowym to ja czuję ogromną ulgę, bo zrzuciłam z serca wielki ciężar. Dziękuję za modlitwę Wszystkim, którzy o mnie pamiętali i proszę o jeszcze...
A skoro już cofam się w czasie to powiem, że miniony weekend upłynął mi pod znakiem pierogów i plonów. Jak Polska długa i szeroka, tak w każdej chyba gminie organizują imprezę z pierogiem w tle i tytule. A pierogi same w sobie mogą być ruskie, kresowe, ziemiaczane, z kapustą, leniwe, ze skwarkami i cebulką, z czereśniami, truskawkami, jagodami i z czym kto tam jeszcze ma ochotę. Polska pierogiem stoi, rzekłabym nawet, a piwem i wódką płynie, bo bez tych trzech składników żadna impreza nie wypali. Sobotę spędziłam pośród ludzi, którym żaden pieróg nie straszny i w sumie ... dobrze się bawiłam :) ! A niedziela lokalne  to święto plonów. Rzadko mi się zdarza bywać na wiejskich festynach "niezawodowo", bo już mi się z lekka "przejadły", ale czasami się wybieram, gdy mam dobry dzień i odpowiednie towarzystwo. W niedzielę miałam. Pojechałam. Było sympatycznie, ale piwo w puszcze sprzedawane po 6 zł to już "lekkie" zdzierstwo....

Miriam z Jasnej Góry

 Myślami i sercem jestem dziś na Jasnej Górze, przed obliczem Matki, która jest mi Orędowniczką i Przewodniczką na drodze wiary. Pragnę Jej na nowo zaufać i uwierzyć, że pomoże mi przetrwać to, co się teraz w moim życiu dzieje i nie pozwoli, bym zwątpiła w Miłosierną Miłość...
***
"Pomódl się, Miriam, aby Twój Syn żył we mnie... Pomódl się, by Jezus we mnie żył. Gdzie Ty jesteś, zstępuje Duch Święty. Gdzie Ty jesteś, niebo staje się..."

A przed snem...

... na dobry humor, słucham sobie Haliny Kunickiej... "Czumbalalajka", "Orkiestry dęte"... Cudny głos i piosenki, przy których stopy same rwą się do tańca, a "kurpusik" i reszta ciała podrygują :)
Polecam serdecznie :)

uczucie

Smutno mi.

spotkanie po latach

Spotkanie po latach, zupełnie inne niż sobie wyobrażałam, szkoła robienia dobrej miny do złej gry ( kiepsko się czuję sama pośród ludzi, którzy znają się od lat i mają mnóstwo wspólnych tematów i wspomnień )  i "ukradzione" innym chwile rozmowy z osobą, dla której się zjechaliśmy tego dnia w tym miejscu. Prezent, który dałam był skromny ( w porównaniu z wielkimi, ozdobnymi paczuszkami lezącymi obok ), ale prosto z serca. I to chyba najważniejsze...
Szkoda, że nie było czasu na dłuższą rozmowę, ale uczę się przyjmować z wdzięcznością to, co jest mi dane i wyzbywać się własnych wyobrażeń o tym, co inni mogą mi zaoferować we wzajemnych  relacjach.

Auri Closard - reklama

Znam wielu wspaniałych i niesamowicie zdolnych ludzi, muzyków, wokalistów, plastyków, tancerzy... znam także niesamowitego człowieka, który w wierszach dzieli się bogactwem swego serca i doświadczeniem wiary. I dziś, w tym miejscu chciałabym zaproponować Wam zapoznanie się z tekstami osoby, której osobiście bardzo wiele zawdzięczam. A zatem, kto żyw, niech uruchamia fb i wpisuje frazę: "Auri Closard", a potem czyta i czerpie :)

o artystach

Oglądałam ostatnio fragment koncertu Czesława Niemena. Byłam zaskoczona taką, hm, niebywałą subtelnością, eterycznością i skromnością tego niezwykłego artysty. I, po raz kolejny, żałuję, że nie zdążyłam zachwycić się twórczością Niemana za jego życia. Ale cóż, byłam wtedy jeszcze młodą istotą, której nie w głowie było takie oblicze sztuki. A Niemen jest ważny dla mnie i z tego względu, że czerpał od niego Rysiek Riedel, którego też odkrywam od kilku lat dopiero. Nie jestem znawcą muzyki, ale jak słucham Ryśka to czuję się tak jakbym przenosiła się w inny wymiar. Głos i teksty trafiają do serca i pomagają uwierzyć, że ten świat nie jest taki beznadziejny. Żałuję, że nie dane mi było zobaczyć Ryśka na scenie. Postrzegam go jako artystę wielkiego formatu, z wielkim sercem i wrażliwością, a jednocześnie autentycznego, dzięki czemu podbił serca młodych ludzi. Nie był głupim celebrytą, typem salonowca, który domaga się uwagi mediów i robi wszystko, by ją  przyciągnąć. To dla mnie taki "swój chłop" ze Śląska, który potrafił dostrzec to, co w życiu się naprawdę liczy. A że ćpał? Serce się kraje, że jego kariera się przedwcześnie skończyła, ale nie jestem upoważniona do oceniania go za jego słabości.
I jest jeszcze jedna artystyczna dusza, która mnie ujmuje - Anna Jantar. Gdy zginęła, była tylko rok starsza ode mnie ( miała 30 lat ), ale jej piosenek słucha się do tej pory. To o czymś świadczy, prawda? Czy to się czasem nie nazywa ponadczasowym wymiarem sztuki?

Moje wędrowanie

Przygotowania do wielkiej podróży rozpoczęte. Obmyślam, co zabrać, załatwiam kwestie noclegów i transportu. To, co prawda, jeszcze ponad miesiąc, ale ja przy każdej wyprawie chyba najbardziej lubię ten czas przygotowań, planowanie,oczekiwanie…

Jak to A. podsumowała, trafnie ubierając w słowa, to, co mi się w głowie roiło: „Nadrabiamy zaległości J”.  Oj, nadrabiamy!...

Lubię jeździć, choć odczuwam jakiś taki dziwny, irracjonalny lęk, że zaginę i nikt nie będzie wiedział, co mi się przytrafiło. Może to dlatego, że dociera do mnie za dużo newsów o poszukiwaniach różnych osób? Dla mnie to niepojęte jak może do tego dojść, że ktoś po prostu pewnego dnia wychodzi i ślad wszelki po nim ginie…

Ze względu na ten mój strach, wolę jeździć pksem niż koleją ( no i pksem taniej J ) i zawsze mam przy sobie naładowany telefon, tak na wszelki wypadek. Wiem, to brzmi dziwacznie i zasadniczo obłędnie, ale jeśli dzięki temu czuję się spokojniejsza? 

I lubię nocować w domach zakonnych. U sióstr jest zawsze taniej niż w hotelach, spokojniej i można korzystać z kaplicy ile potrzeba. I warunki też są dobre, na ogół jest czysto i schludnie. Zdarzają się wyjątki, ale wolę spuścić nad tym kurtynę milczenia. J

I lubię podróżować w dobranym towarzystwie, tak, by móc zobaczyć wszystko, co mnie interesuje, a nie spędzać cały dzień w centrumm handlowym i zamiast z bagażem wspomnień, wracać z podróży z bagażem badziewia i pustym portfelem. Taka wyprawa mi się przytrafiła parę lat temu.

Wybierałam się z przyjaciółką do Krakowa, miałyśmy tak spędzieć tydzień. Nocleg u jej znajomych więc prawie darmo. I komplikacje zaczęły się już w pociągu, gdy się okazało, że jedzie z nami istota „dziana” i tak odpicowana, że się w glowie nie mieści. ( A ja, człek prosty, na głowie odrosty, nadwaga, ciuch czysty i owszem, ale bardziej wygodny niż piękny, wszak podróż ma swoje prawa, a pierwszym z nich wygoda ) . Przełknęlam to, bom tolerancyjna, ale tych godzin spędzonych w galerii przy krakowskim pko to nigdy nie zapomnę, tak samo jak i tego, że będąc tak blisko nie odwiedziłam Łagiewnik ani Wieliczki. Akcentem kończącym wyprawę do grodu Kraka był wypad do klubu karaoke. Wszystko fajnie, ale następnego dnia z samego rana miałyśmy wracać więc wróciłam do domu ok. 24.00, spakowałam się i poszłam spać. Dziewczyny ruszyły „w miasto”, obiecując solennie, że wrócą za godzinę. Nie wróciły, a ja się w międzyczasie zorientowałam, ze wraz z nimi ruszył w miasto mój portfel ( a w nim bilety na pociag powrotny, dokumenty i kasa ). Z właścicielką mieszkania dzwoniłyśmy do nich, ale nie odbierały telefonów. Budziłam się co chwilę i szlag mnie trafiał, bo wiedźmy nie wracały. Wreszcie wstałam, pożyczyłam od naszej gospodyni pieniądze na drogę i pojechałam na dworzec. Pociąg był chyba ok. 5.30 czy o 6.00, a do mnie „wędrowniczki” zadzwoniły o 7.00, że już wróciły… Pogratulowałam serdecznie ( na usta cisnęły mi się same „ku….”, ale dałam radę ) i oznajmiłam, że przyjadę do tej „gwiazdy” po dokumenty, gdy tylko wróci do domu. To była jedna z najbardziej koszmarnych podroży powrotnych w moim życiu. Ale gdy już odzyskałam dokumenty ( po które sama musiałam sobie pojechać autem do miejscowości oddalonej od mojej o ok. 30 km ) i powiedziałam znajomej ( już nie przyjaciółce ), co o niej myślę, trochę mi ulżyło. Ale znajomosć się skończyła. Może to i lepiej?...  

pogrzebowo

Od kilku dni jestem nieco skołowana i pełna jakiegoś dziwnego, hm, niepokoju, niepoukładania...
Dziś odbył się pogrzeb Sąsiadki. Byłam. Trochę dziwnie było, bo w kaplicy przedpogrzeowej znajdowały się dwa ciała - Sąsiadka spoczywała w trumnie, ustawionej na chłodni, w której znajdował się "ziemski kostium" innej babci, całe szczęście, że niewidocznej.
Na pogrzeb przyszli wszyscy sąsiedzi, kilka osób z rodziny i znajomi z sąsiednich miejscowości. Ksiądz na kazaniu mówił o Zmarłej bardzo dyplomatycznie i uniknął podawania trudnych oraz bolesnych szczegółów z jej życia.
Stypy jako takiej nie było, w moim domu przyjęliśmy kilka osób najbliżej związanych z Sąsiadką i tyle..

Pamięci Sąsiadki...

Sąsiadka mi umarła w nocy, miała 89 lat. Mieszkała sama więc jej pomagaliśmy robiąc zakupy, zabierając na wizyty do lekarza, sprzątając itd. Gdy byłam dzieckiem, często zostawałam pod Jej opieką i zawsze dostawałam rozmaite łakocie. Pani Ś. miała tzw. "długi  język", ale to jej plotkowanie nie wynikało tyle ze złych intencji czy wredoty, co raczej z bezmyślności i ,w sumie, chęci bycia w centrum zainteresowania.
Dopóki mogła się samodzielnie i pewnie  poruszać, była stałym gościem w moim domu. Gdy nie miała swojego telewizora, przychodziła do nas na seriale. A ile było przy tym komentowania i śmiechu...
Nie zawsze byłam cierpliwa wobec p. Marii, czasem strasznie mnie irytowała, ale tak naprawdę to ją lubiłam i zawsze pomagałam, gdy prosiła mnie o kupienie czegoś, wykonanie telefonu czy cokolwiek innego.
Wraz z Jej śmiercią kończy się jakiś etap w moim życiu... Odeszła kolejna już osoba, która była mi życzliwa i którą traktowaliśmy niemal jak członka rodziny. C tu kryć, p. Maria zawsze była, a teraz nagle ODESZŁA, minie czas nim się przyzwyczaimy, że z okna w domu naprzeciwko nikt na nas nie patrzy...
Spoczywaj w pokoju, Droga Sąsiadko, opiekowałam się grobami Twojego męża i syna, teraz będę czuwać także nad Twoim....