Moje wędrowanie

Przygotowania do wielkiej podróży rozpoczęte. Obmyślam, co zabrać, załatwiam kwestie noclegów i transportu. To, co prawda, jeszcze ponad miesiąc, ale ja przy każdej wyprawie chyba najbardziej lubię ten czas przygotowań, planowanie,oczekiwanie…

Jak to A. podsumowała, trafnie ubierając w słowa, to, co mi się w głowie roiło: „Nadrabiamy zaległości J”.  Oj, nadrabiamy!...

Lubię jeździć, choć odczuwam jakiś taki dziwny, irracjonalny lęk, że zaginę i nikt nie będzie wiedział, co mi się przytrafiło. Może to dlatego, że dociera do mnie za dużo newsów o poszukiwaniach różnych osób? Dla mnie to niepojęte jak może do tego dojść, że ktoś po prostu pewnego dnia wychodzi i ślad wszelki po nim ginie…

Ze względu na ten mój strach, wolę jeździć pksem niż koleją ( no i pksem taniej J ) i zawsze mam przy sobie naładowany telefon, tak na wszelki wypadek. Wiem, to brzmi dziwacznie i zasadniczo obłędnie, ale jeśli dzięki temu czuję się spokojniejsza? 

I lubię nocować w domach zakonnych. U sióstr jest zawsze taniej niż w hotelach, spokojniej i można korzystać z kaplicy ile potrzeba. I warunki też są dobre, na ogół jest czysto i schludnie. Zdarzają się wyjątki, ale wolę spuścić nad tym kurtynę milczenia. J

I lubię podróżować w dobranym towarzystwie, tak, by móc zobaczyć wszystko, co mnie interesuje, a nie spędzać cały dzień w centrumm handlowym i zamiast z bagażem wspomnień, wracać z podróży z bagażem badziewia i pustym portfelem. Taka wyprawa mi się przytrafiła parę lat temu.

Wybierałam się z przyjaciółką do Krakowa, miałyśmy tak spędzieć tydzień. Nocleg u jej znajomych więc prawie darmo. I komplikacje zaczęły się już w pociągu, gdy się okazało, że jedzie z nami istota „dziana” i tak odpicowana, że się w glowie nie mieści. ( A ja, człek prosty, na głowie odrosty, nadwaga, ciuch czysty i owszem, ale bardziej wygodny niż piękny, wszak podróż ma swoje prawa, a pierwszym z nich wygoda ) . Przełknęlam to, bom tolerancyjna, ale tych godzin spędzonych w galerii przy krakowskim pko to nigdy nie zapomnę, tak samo jak i tego, że będąc tak blisko nie odwiedziłam Łagiewnik ani Wieliczki. Akcentem kończącym wyprawę do grodu Kraka był wypad do klubu karaoke. Wszystko fajnie, ale następnego dnia z samego rana miałyśmy wracać więc wróciłam do domu ok. 24.00, spakowałam się i poszłam spać. Dziewczyny ruszyły „w miasto”, obiecując solennie, że wrócą za godzinę. Nie wróciły, a ja się w międzyczasie zorientowałam, ze wraz z nimi ruszył w miasto mój portfel ( a w nim bilety na pociag powrotny, dokumenty i kasa ). Z właścicielką mieszkania dzwoniłyśmy do nich, ale nie odbierały telefonów. Budziłam się co chwilę i szlag mnie trafiał, bo wiedźmy nie wracały. Wreszcie wstałam, pożyczyłam od naszej gospodyni pieniądze na drogę i pojechałam na dworzec. Pociąg był chyba ok. 5.30 czy o 6.00, a do mnie „wędrowniczki” zadzwoniły o 7.00, że już wróciły… Pogratulowałam serdecznie ( na usta cisnęły mi się same „ku….”, ale dałam radę ) i oznajmiłam, że przyjadę do tej „gwiazdy” po dokumenty, gdy tylko wróci do domu. To była jedna z najbardziej koszmarnych podroży powrotnych w moim życiu. Ale gdy już odzyskałam dokumenty ( po które sama musiałam sobie pojechać autem do miejscowości oddalonej od mojej o ok. 30 km ) i powiedziałam znajomej ( już nie przyjaciółce ), co o niej myślę, trochę mi ulżyło. Ale znajomosć się skończyła. Może to i lepiej?...