o artystach

Oglądałam ostatnio fragment koncertu Czesława Niemena. Byłam zaskoczona taką, hm, niebywałą subtelnością, eterycznością i skromnością tego niezwykłego artysty. I, po raz kolejny, żałuję, że nie zdążyłam zachwycić się twórczością Niemana za jego życia. Ale cóż, byłam wtedy jeszcze młodą istotą, której nie w głowie było takie oblicze sztuki. A Niemen jest ważny dla mnie i z tego względu, że czerpał od niego Rysiek Riedel, którego też odkrywam od kilku lat dopiero. Nie jestem znawcą muzyki, ale jak słucham Ryśka to czuję się tak jakbym przenosiła się w inny wymiar. Głos i teksty trafiają do serca i pomagają uwierzyć, że ten świat nie jest taki beznadziejny. Żałuję, że nie dane mi było zobaczyć Ryśka na scenie. Postrzegam go jako artystę wielkiego formatu, z wielkim sercem i wrażliwością, a jednocześnie autentycznego, dzięki czemu podbił serca młodych ludzi. Nie był głupim celebrytą, typem salonowca, który domaga się uwagi mediów i robi wszystko, by ją  przyciągnąć. To dla mnie taki "swój chłop" ze Śląska, który potrafił dostrzec to, co w życiu się naprawdę liczy. A że ćpał? Serce się kraje, że jego kariera się przedwcześnie skończyła, ale nie jestem upoważniona do oceniania go za jego słabości.
I jest jeszcze jedna artystyczna dusza, która mnie ujmuje - Anna Jantar. Gdy zginęła, była tylko rok starsza ode mnie ( miała 30 lat ), ale jej piosenek słucha się do tej pory. To o czymś świadczy, prawda? Czy to się czasem nie nazywa ponadczasowym wymiarem sztuki?