foch forever z przytupem

Jestem troche skołowana... Pewna znajomośc przybiera totalnie nieoczekiwany kształt i sama nie wiem, co o tym myślec. Długo gadaliśmy( jak zawsze ), potem przez pół nocy porady sercowe i jestem wściekła. Chyba to jest adekwatne słowo. I bezradna. Ale i zaskoczona samą sobą. I tak sobie myśle, że już chyba dłużej nie zdzierże. Albo wygarną wszystko, albo zamilknę i dalej będę się frustrować. Nie boję się powiedzieć prawdy, boję się, jak to wpłynie na relację. Z tą osobą żyć mi trudno, ale nie wiem, czy umiałabym bez niej.... Kuuuuu.........., no, kuuuuuuuuuu......
Potrzebuję rozmowy z kimś, kto mnie przywoła do porządku, ale z tym może być trudno, bo jedyna osoba, która w tym momencie mogłaby mi pomóc.... zna mnie od lat, ale nie chcialabym z nim o tym gadać, bo uzna, że jestem totalną idiotką. Błędne koło.
Widzę jedno rozwiązanie, rozum podpowiada, że jest właściwe choć, OCZYWIŚCIE, najtrudniejsze ze wszystkich możliwych Tylko...czy ma sens?
Być może na ten mój pseudofilozoficzny bełkot ma wpływ nieprzespana noc i ilość wypitego alkoholu... ale nie, nie dołuję się, ja jestem po prostu wkurzona, na siebie, na niego, na nich - logika kobieca - OMG!
WNIOSEK
d*** jestem, a nie przyjaciółka.... na prośbę wysłuchałam i doradziłam tak, jak chyba każdy doradziłby na moim miejscu ( BO PO LUDZKU I MORALNIE należałoby rozwiązać problem właśnie tak.... ), ale w głębi serca totalnie co innego czuję! I źle mi z tą rozbieżnością.... A prawdy powiedzieć nie mogę....